یکی از روی‌کردهای مثبت و مطلوب در عرصة اندیشه سیاسی مذاهب، و به طور کلی در اندیشه‌های کلامی و فقهی آنان، اعتنا و عنایت به میراث علمی و دیدگاه‌های فکری دیگر مذاهب است. پس از قرن‌ها جدایی و افتراق علمی بین مذهب شیعه و دیگر مذاهب اسلامی، در قرن اخیر و به خصوص جند دهة اخیر، زمینة اطلاع رسانی، اهتمام و عاطی فکری اندیشوران شیعه و سنی فراهم آمده است.

مطالعه

بدون تردید قیام و نهضت اصلاح گرانه اجتماعی نیازمند مبانی فکری، اعتقادی خاصی است که زمینه ایدئولوژیک حرکت‌های اجتماعی را برتابد.

مطالعه

یکی از مباحث مهم فقهی سیاسی، که در قرن اخیر بیش از هر دوران دیگر مورد توجه فقیهان و اندیشمندان شیعی قرار گرفته، مسأله ساختار نظام سیاسی مطلوب دین است.

مطالعه

بی‌تردید یکی از دستورهای اسلام مشورت کردن است. غیر از دو آیه شریفه ) وَشَاوِرْهُمْ فِي الأَمْرِ([1]، ) وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَيْنَهُمْ([2] که بر مطلوبیت مشورت دلالت می‌کند، صدها روایت هم بر این نکته تحریض نموده و یا مسلمانان را از عواقب ترک مشورت بر حذر داشته است.

مطالعه

اگر به سیر اندیشه سیاسی اسلام از آغاز تا کنون بنگریم، در هیچ زمانی به اندازه یکی دو قرن اخیر، اندیشمندان اسلامی با طرح مباحث جدید و در نتیجه، ارائه نظریه‌های گوناگون مواجه نبوده‌اند، در این دوران نیز گر چه اندیشمندان بسیاری در این راه گام برداشته‌اند

مطالعه

یکی از مباحث مهمی که هم اکنون در جامعه‌ ما مطرح است رابطة دین و حکومت و به مفهوم وسیع‌تر رابطة دین و سیاست است. طرح این بحث در میان مسلمین قدمت یکصد ساله دارد اما در بعضی از دوران‌ طرح آن جدی‌تر و حوزة تأثیر اجتماعی آن وسیع‌تر بوده است.

مطالعه